დაბა და სოფელი

(მოწერილი ამბავი)

გურია,10 მაისი. ნათქვამია

„დიდი ლხენაა ჭირთა თქმა,

თუ კაცსა მოუხდებოდეს.

გურულების ერთადერთი თავმოსაწონი და სასიქადულო თვისება, თუ ღირსება, რომლითაც შინ ვყოყოჩობდით, და გარეთ თავი მოგვქონდა, ის იყო, რომ თავმოყვარეობა მოიპოვებოდა ჩვენში. როგორ შეიძლებოდა შეურაცხყოფა და დაბრიყვება, მასხრად აგდება, გაბიაბრუება და გაუპატიურება ვინმესთვის დაგვეთმო. ეს რომ ასე იყო, ყველამ კარგად იცის. კარგად იციან, რომ გურულების თავ მოყვარეობა ხშირად ზომას სჭარბობდა, საზღვარს გადასცდებოდა ხოლმე და ამის გამო გურულების მოქმედებას და ქცევას, ვინ იცის, რა გვარის სახელებით იხსენიებენ: გურულმა „იფხიკა,“ გურული „გაკუჭიანდა,“გურულმა „იფეთქა,“„გავარდა,“„იტლინკა,“ „გაშპა“ და სხვ.

თავ. მოყვარე და სიტყვა საქმეში მოსწრებული, მკვირცხლი გურული ამპარტავნობდა, ქედ-მაღლობდა, ეს იყო ზნეობრივი სიამპარტავნე და არა უკუდო და უსაბამო თავმოწონება, რადგან გურულები არ კადრულობდნენ, რაც საკადრისი არ იყო და თაკილობდნენ ისეთი საქმის ჩადენას, რაც კაცს ამცირებდა და აუპატიურებდა. გურული მოკვდებოდა და ისეთ საქმეში ხელს არ გაისვრიდა, რომელიც სახელის გატეხვას უდრიდა.

გურულებს თავ. მოყვარეობასთან და ზნეობრივ სიამპარტავნესთან დიდი ნდობა ჰქონდათ ერთმანეთისა. მტკიცე ნამუსი, შეუშლელი პირი და გაუტეხელი ძმობა. იცოდნენ, რომ „კაცი კაცის წამალია“, და სჯეროდათ, რომ თუ კაცი კაცის წამალი  იქნებოდა, მაშინ ყველანი ერთად თავის ქვეყნის, თავის კუთხის წამალი და მალამო იქნებიანო. მაგრამ…ის რაც „მაგრამით“ მინდა, ჩემდა სამწუხაროდ, მოგახსენოთ, მეტად გულსაკლავი სიმართლეა, რაც ზემოთ მოგახსენეთ, ის ითქმის და ითქმოდა არა ჩვენზედ, არამედ ძველ გურულებზედ…

დათიკო ვერმიცანაშვილი.

გაზ. „ივერია,“#100, 14.05. 1889 წ.

მოიწონეთ და გააზიარეთ სტატია:

მსგავსი სტატიები