…სტუმართმოყვარე, ტრადიციული სიკეთისა და სიყვარულის მიმართ, ჰაეროვანი, უდიდესი წარსულის მქონე და ულამაზესი საფრანგეთი…

…ბავშვობისას, კომუნიზმის პიკზე დაბადებისას, როცა ტელევიზორი მხოლოდ ორ არხს უჩვენებდა და ისიც იშვიათად საინტერესო თუ იყო, დიდება უფალს-წიგნების კითხვა შემიყვარდა…დავიწყე ზღაპრებით შვიდი წლისამ…ასაკის ზრდასთან ერთად, მოთხოვნილებაც გამეზარდა და შესაბამისად შემეცვალა…მესამე, თუ მეოთხე კლასში ვიყავი, როცა „სამი მუშკეტერი და დ’არტანიანი“ მოხვდა ჩემს ხელში…ჩემს სიხარულს საზღვარი არ ქონდა, როცა სკოლაში წასული ვიხსენებდი, რომ სახლში მისულს, საყვარელი წიგნი მელოდა…ბავშვის ასაკთან შედარებით, წიგნი ძალიან მალე წავიკითხე…და მოვიწყინე…გადავიკითხე „ტომ სოიერის თავგადასავალი“ „უთავო მხედარი“, „ოკეანეში დაკარგულები“..ძალიან ბევრი წიგნი, მაგრამ ვერ მივიღე ისე ახლოს, როგორც „სამი მუშკეტერი“..ალბათ უფლის ნება იყო, რომ ერთმანეთს გადავაწყდით მე და „გრაფი მონტე კრისტო..“ ამ დროისთვის 14 წლისამ აღვიქვი, რომ ეს წიგნები არა მარტო მწერლებით, არამედ კიდევ სხვა რაღაცით მომწონდა…უფრო ინტერესით დავიწყე საფრანგეთის ისტორიის შესწავლა და მივხვდი, რომ არის მხარე, ქვეყანა, სადაც ხალხია თვითონ საინტერესო და ძალიან საყვარელი, რომელ ხალხშიც იბადება და იზრდება ეს მწერლები…შემდეგ დაიწყო კინო ეპოპეები:„ფანტომასი“, „ზორო“, „პარიზის ღვთისმშობლის ტაძარი“ და დავრწმუნდი, რომ არის სადღაც სახელმწიფო, რომელშიც ყველა ლამაზი სულისაა და ყველა ლამაზად აზროვნებს…„ქალი კამელიებით“, „მანონი ლესკო“, „მოხუცი მებადური“…„ბუადირეს წარჩინებული ბატონები“…მე დამატყვევა საფრანგეთმა…როცა შავ ზღვას ვუყურებდი სევდიანი სახით, ვფიქრობდი სულ და ვნატრობდი, მოვხვდები კი ოდესმე იქ, სადაც ჩემი ბავშვობის ოცნებები დაიბადა…

…გადის წლები და საფრანგეთში ვარ…მე, არ ვაპირებდი აქ დიდი ხნით ჩამოსვლას…მაგრამ ჩამოსვლიდან რამოდენიმე თვის შემდეგ, როცა ვემზადებოდი სახლში წამოსასვლელად, აღმომაჩნდა ყელის ავთვისებიანი, მეოთხე სტადიის კიბო…არ დავკონკრეტდები, მოკლედ ვიტყვი, რომ დოკუმენტაცია მქონდა არა სახარბიელო მდგომარეობაში და რაც მთავარია, არ მქონდა დაზღვევა…მაგრამ ჩემმა ღმერთმა და ჩემმა ბავშვობაში შეყვარებულმა საფრანგეთმა, გულში ჩამიხუტა იმ ჩემი ბავშვობის სიყვარულის გამო…მე, გამაოცა ამ ადამიანთა დიდმა გულმა, ამათმა კეთილშობილებამ, ამათმა ქალობამ, ამათმა კაცობამ…საავადმყოფოში მოხვედრამდე ვაკვირდებოდი და არ არსებობს ევროპაში ხალხი ასეთი თბილი…პოლიცია ასეთი მეგობრული და გამგები…ქალები, რომლებთაც არ ჭირდებათ პრანჭვა და არიან ძალიან თავისუფალნი…კაცები, რომელთაც უყვართ კარგი ღვინო და აქვთ კარგი ღვინო, უყვართ ქეიფი და ქეიფობენ…სახელმწიფო, სადაც ყველა თავისუფალია და არავინ-არავისზე მაღლა არ დგას…სადაც არავის ეშინია ვინმეს, ღარიბს-მდიდარის, ნარკომანს-პოლიციელის, გლეხს-დეპუტატის, მუშას-პროკურორის…არა…სრული თავისუფლება…ულამაზესი ბუნება…გადაჭიმული ტყეები, მინდვრები, მდინარეები სავსე თევზით, რომელსაც არც აფეთქებენ და არც „ტოკავენ“…სადაც ჟურნალისტებს აქვთ სრული თავისუფლება და წერენ შიშის გარეშე…

…როგორც კი გამსინჯა ქალბატონმა მართამ (ემილი მარტინი), ეგრევე კიბოს დიაგნოზი დამისვა…მას შეეძლო არც გავესინჯე, არ მქონდა დაზღვევა, მაგრამ შემიცოდა უცხო და განწირული…და მისცა თავს უფლება, ყოფილიყო ღვთისა იმ წუთს…და წარმოიდგინეთ დაუჯერებელი, ამ ქალბატონმა კიდეც მომათავსა საავადმყოფოში, ოპერაციაც გამიკეთა, ახლა რადიოსხივების კურსს გავდივარ და მეპატრონა ბოლომდე… საავადმყოფოს იმ ულამაზეს კოლექტივთან ერთად, რომლებმაც ჩემთვის მძიმე წუთებში, როგორც მამას, ძმას და მეგობარს მეპატრონენ…ელზასში პატარა ქალაქ ჰაგენაუ-ს საავადმყოფო, ამ ლამაზსულიანმა ხალხმა, ჩემთვის სამოთხედ გადააქციეს…არსად მინახია ასეთი ყურადღება, ასეთი სითბო, სიყვარული და რაც მთავარია, ეს დევს ამ ხალხში…ამ საავადმყოფოს მეშვიდე სართულის მედ.პერსონალთა სახეები, გახდა ჩემი საყვარელი სახეები მთელი ცხოვრების გზაზე…ახალნაოპერაციებს, ღამეებს მითევდნენ, მამხნევებდნენ, მახალისებდნენ…რაც შეეხება ჩვენი განყოფილების მზარეულებს, არ ვიცი რა სიტყვებით გადმოგცეთ მათი ზრუნვა ჩემზე…იმდენად ახლო არიან, რომ როგორც ოჯახის წევრს, სახლიდან მიზიდავენ ხშირად ხილსა და ტკბილეულს…მე, გამაოცა ფრანგმა ხალხმა და ყოველი ქართველის გასაგონად მინდა მადლობა გადავუხადო საავადმყოფოს უფროსს, ყველა მის მოადგილეს, ყველა ექიმს, ქალბატონ მართას განსაკუთრებით და ასევე განსაკუთრებით მეშვიდე სართულის მედ.კოლექტივს, მზარეულებს, პირველ რიგში სიცოცხლისათვის და შემდეგ უკვე, იმ ფრანგული კეთილშობილებისთვის, რომელსაც ბავშვობისას წიგნებში ვკითხულობდი…ჩემი სამშობლოა საქართველო…და მის შემდეგ, ჩემი სფრანგეთი…

…მადლობა საფრანგეთს…მადლობა სტრასბურგს…მიყვარხარ HAGENAU…

…თემურ ბაქანიძე…

p.s. მწერალი თემურ ბაქანიძე ათიოდე წლის წინ გაზეთ „ალიონში“ მუშაობდა. არაერთი საინტერესო სტატია აქვს გამოქვეყნებული ტრეფიკინგზე, სოფლის პრობლემებზე… ამჟამად იგი ოპერაციის შემდგომი პერიოდის მკურნალობის კურს საფრანგეთში, ელზაში, ქალაქ ჰაგენაუს კლინიკაში გადის.

ჯანმრთელობა ვუსურვებთ თემურ ბაქანიძეს.

მსგავსი სტატიები