პატრიარქის საშობაო ეპისტოლე 2022

სრუ­ლი­ად სა­ქარ­თვე­ლოს კა­თო­ლი­კოს-პატ­რი­არ­ქის, მცხე­თა-თბი­ლი­სის მთა­ვა­რე­პის­კო­პო­სის და ბიჭ­ვინ­თი­სა და ცხუმ-აფხა­ზე­თის მიტ­რო­პო­ლი­ტის ილია II-ის ეპის­ტო­ლე:

„აჰა, ქალ­წუ­ლი მუც­ლად იღებს, და შობს ძეს, და უწო­დე­ბენ მას სა­ხე­ლად ემ­მა­ნუ­ელს, რაც თარ­გმა­ნით ნიშ­ნავს: ჩვენ­თან არს ღმერ­თი“ (მთ.1,23; ეს.7,14) დგე­ბა დღე შე­უ­და­რე­ბე­ლი, სრუ­ლი­ად გან­სხვა­ვე­ბუ­ლი და გან­სა­კუთ­რე­ბუ­ლი არა მარ­ტო კა­ცობ­რი­ო­ბის ის­ტო­რი­ა­ში, არა­მედ მთე­ლი სამ­ყა­როს არ­სე­ბო­ბა­შიც. ის, რაც 2022 წლის წინ იე­რუ­სა­ლი­მის მახ­ლობ­ლად, ბეთ­ლე­მის ერთ მი­ტო­ვე­ბულ, პი­რუ­ტყვის თავ­შე­საფ­რად გა­მო­ყე­ნე­ბულ გა­მოქ­ვა­ბულ­ში ზამ­თრის ცივ ღა­მეს აღეს­რუ­ლა, ენი­თუთ­ქმე­ლი სას­წა­უ­ლია, – იშვა ემა­ნუ­ე­ლი! მა­ნამ­დე ღმერ­თი კა­ცობ­რი­ვად არ მოვ­ლე­ნი­ლა. მსგავ­სი რამ სამ­ყა­რო­ში არა­სო­დეს მომ­ხდა­რა და არც მოხ­დე­ბა. ეს არის დღე ცისა და მი­წის, შე­მოქ­მე­დი­სა და ადა­მი­ა­ნის ერ­თო­ბი­სათ­ვის გზის გამ­კვა­ლა­ვი, ეს არის დღე უფალ­თან ჩვე­ნი დიდი მშვი­დო­ბის, დიდი შე­რი­გე­ბის, დიდი სი­ხა­რუ­ლის და­სა­წყი­სი­სა.

გა­ცხად­და ია­კობ მა­მამ­თავ­რის წი­ნას­წარ­მე­ტყვე­ლე­ბა: „წა­ერ­თმე­ვა კვერ­თხი იუ­დას.. ვიდ­რე არ მოვა მისი მფლო­ბე­ლი და ის იქ­ნე­ბა იმე­დი ხალ­ხთა“ (დაბ. 49, 10), რაც გუ­ლის­ხმობ­და იმას, რომ, რო­დე­საც ის­რა­ელს აღარ ეყო­ლე­ბო­და კა­ნო­ნი­ე­რი მეფე იუ­დას ტო­მი­დან, მა­შინ მო­ევ­ლი­ნე­ბო­დათ ზე­ცი­უ­რი მე­უ­ფე. მარ­თლაც, რო­მის იმ­პე­რი­ა­ში, მის უკი­დუ­რეს სამ­ხრეთ-აღ­მო­სავ­ლეთ ნა­წილ­ში, იუ­დე­ა­ში, პირ­ვე­ლი წარ­მარ­თი და უცხო­ტო­მე­ლი მე­ფის, იდუ­მი­ე­ლი ჰე­რო­დეს მმარ­თვე­ლო­ბის ჟამს უც­ნა­ურ­მა ვარ­სკვლავ­მა და ან­გე­ლოზ­თა დას­მა სამ­ყა­როს ამ­ცნო იე­სოს შობა. ეს იყო უფ­ლის მო­წყა­ლე­ბის და კა­ცობ­რი­ო­ბის სა­უ­კე­თე­სო ნა­წი­ლის მიერ ღვთის გან­კა­ცე­ბის მრა­ვა­ლ­ა­თას­წლი­ა­ნი მო­ლო­დი­ნის შე­დე­გი. ამ გზა­ზე იყო ებ­რა­ელ­თა ერის მრა­ვალ­გზი­სი გან­დგო­მა ღვთის­გან, გა­უ­ცხო­ე­ბა ჭეშ­მა­რი­ტი რწმე­ნის­გან, შიში წარ­მართ დამ­პყრო­ბელ­თა წი­ნა­შე და მათი გავ­ლე­ნის ქვეშ მოქ­ცე­ვა…

მაგ­რამ იყო სი­ნა­ნუ­ლიც, ღვთი­სად­მი თავ­გან­წი­რუ­ლი ერ­თგუ­ლე­ბაც და უფ­ლი­სა და მოყ­ვა­სი­სათ­ვის მსა­ხუ­რე­ბის გა­მორ­ჩე­უ­ლი მა­გა­ლი­თე­ბიც. დიდი რყე­ვე­ბი­სა და სუ­ლი­ე­რი ქარ­ტე­ხი­ლე­ბის მი­უ­ხე­და­ვად, სი­ნას მთა­ზე მოსე წი­ნას­წარ­მე­ტყვე­ლის­თვის მი­ცე­მუ­ლი უფ­ლის მცნე­ბე­ბი ის­რა­ე­ლი­ან­თა ღირ­სე­ულ­მა მოღ­ვა­წე­ებ­მა და­იც­ვეს და მო­ამ­ზა­დეს კა­ცობ­რი­ო­ბა მა­ცხოვ­რის გან­კა­ცე­ბის­თვის.

და, აი, და­ვით წი­ნას­წარ­მე­ტყვე­ლის შთა­მო­მა­ვალ ყოვ­ლად­წ­მინ­და ქალ­წულ მა­რი­ა­მის­გან მო­ევ­ლი­ნა ამ ქვე­ყა­ნას „ნა­თე­ლი სოფ­ლი­სა“, რომ­ლის­გან ყო­ვე­ლი­ვე შე­იქ­მნა და მის გა­რე­შე არც ერთი რამ იქ­მნა“ (ინ.1,3); მო­ევ­ლი­ნა, რათა კაც­თა მოდ­გმის­თვის ეხა­რე­ბი­ნა:

„მო­ვე­დით ჩემ­და ყო­ველ­ნი მაშ­ვრალ­ნი და ტვირ­თმძი­მე­ნი, და მე გან­გის­ვე­ნო თქვენ;“ (მთ. 11.28) „მე ვარ პური სი­ცო­ცხლი­სა, ჩემ­თან მომ­სვლელს არ მო­შივ­დე­ბა“(ინ. 6.35); „მე ვარ კარი ცხო­ვარ­თა, ვინც შე­დის ჩე­მით, გა­დარ­ჩე­ბა“ ( ინ. 8,12); „მე ვარ ვაზი, თქვენ კი ლერ­წე­ბი, ვინც ჩემ­ში არ დარ­ჩე­ბა, გა­რეთ გა­ნიგ­დე­ბა“ (ინ.15,5-6); „მე ვარ გზა, ჭეშ­მა­რი­ტე­ბა და სი­ცო­ცხლე“ (ინ. 14,8). – რას გუ­ლის­ხმობს, უფრო სწო­რად, რის­კენ მოგ­ვი­წო­დებს ეს სი­ტყვე­ბი? – სი­ნერ­გი­ი­სა­კენ, – ღვთა­ებ­რი­ვი და ადა­მი­ა­ნუ­რი ნე­ბის შე­ერ­თე­ბი­სა და შერ­წყმი­სა­კენ.

ანუ იმის­კენ, რაც უნდა იყოს ერ­თა­დერ­თი მთა­ვა­რი აზრი და მი­ზა­ნი ჩვე­ნი ცხოვ­რე­ბი­სა; ყვე­ლა­ფე­რი სხვა კი, მას­თან შე­და­რე­ბით, ამა­ო­ე­ბაა. ჩვენ­ში რომ მოხ­დეს სი­ნერ­გია, აუ­ცი­ლე­ბე­ლია, შევ­ძლოთ სა­კუ­თა­რი თა­ვი­სა და ღმერ­თის, ჩვე­ნი შე­საძ­ლებ­ლო­ბი­სა­მებრ, შეც­ნო­ბა; ამის­თვის კი უპირ­ვე­ლე­სი პი­რო­ბა ის არის, რომ ადა­მი­ა­ნი წმინ­და ნათ­ლო­ბით შე­უ­ერ­თდეს ქრის­ტეს; ასე­ვე, ყოვ­ლად აუ­ცი­ლე­ბე­ლია, თი­თო­ე­ულ ჩვენ­გან­ში მოხ­დეს პი­როვ­ნუ­ლი შეხ­ვედ­რა ღმერ­თთან. ეს აუხ­სნე­ლი, ადა­მი­ა­ნუ­რი ლო­გი­კი­სათ­ვის მი­უწ­ვდო­მე­ლი მე­ტად შთამ­ბეჭ­და­ვი მოვ­ლე­ნაა, რო­მე­ლიც არა­ვინ იცის, ვის­თან და რო­დის აღეს­რუ­ლე­ბა. ისიც შე­იძ­ლე­ბა, რომ არას­წო­რად ვცხოვ­რობ­დეთ, ცუ­დად ვიქ­ცე­ო­დეთ, ღმერ­თზე ფიქ­რსაც კი გა­ვურ­ბო­დეთ, მაგ­რამ გან­საც­დე­ლი, ან სხვა რამ შემ­თხვე­ვა გა­მოგ­ვა­ფხიზ­ლებს, თვალს აგ­ვი­ხელს ჩვე­ნი ცხოვ­რე­ბი­სა და აზ­როვ­ნე­ბის წესს სრუ­ლი­ად შესცვლის და ჩვე­ნი ნე­ბი­თა და მონ­დო­მე­ბით სი­ხა­რუ­ლით მიგვმარ­თავს ცხო­ნე­ბის ვიწ­რო და ეკ­ლი­ა­ნი გზი­სა­კენ.

***

დღეს სხვა დროა, იტყვის მა­ვა­ნი… ჩვენ სხვა სამ­ყა­რო­ში შე­ვა­ბი­ჯეთ და ის, რაც ადრე იყო მი­სა­ღე­ბი და მო­სა­წო­ნი, თა­ნა­მედ­რო­ვე­თათ­ვის მოძ­ვე­ლე­ბუ­ლია და არაფ­რის­მომ­ცე­მი. მარ­თლაც, გა­სუ­ლი სა­უ­კუ­ნის 90-იანი წლე­ბი­დან, რო­დე­საც ინ­ტერ­ნეტ­მა მო­იც­ვა მსოფ­ლიო, ახა­ლი ერა და­ი­წყო. ტექ­ნი­კის სფე­რო­ში, თა­ნა­მედ­რო­ვე სამ­ყა­რო­ში, ახლა უკვე სა­ო­ცა­რი პროგ­რე­სია მიღ­წე­უ­ლი, თუმ­ცა თავი იჩი­ნა ფრი­ად სე­რი­ო­ზულ­მა გა­მოწ­ვე­ვებ­მაც, რაც გვა­ფიქ­რე­ბი­ნებს, რომ ჩვენ ყვე­ლა­ნი დე­და­მი­წის, რო­გორც უკვე ერ­თი­ა­ნი სა­ერ­თო სივ­რცის ნა­წილ­ნი, ყო­ფით ცხოვ­რე­ბას ან მკვეთ­რად გა­ვი­უმ­ჯო­ბე­სებთ, ან გა­და­უ­ლა­ხა­ვი დაბ­რკო­ლე­ბე­ბის წი­ნა­შე აღ­მოვ­ჩნდე­ბით.

გა­მო­სა­ვა­ლი, რა თქმა უნდა, არ­სე­ბობს და იგი, ჩვე­ნის აზ­რით, მხო­ლოდ ერ­თია: ყვე­ლა­ზე მთა­ვა­რი აქ­ცენ­ტი ყვე­ლას მიერ გა­და­ტა­ნი­ლი უნდა იქ­ნას ადა­მი­ან­ზე და ყვე­ლა­ფე­რი უნდა გა­კეთ­დეს იმი­სათ­ვის, რომ წინა პლან­ზე წა­მო­ი­წი­ოს იმ ღი­რე­ბუ­ლე­ბებ­მა, რაც მას შე­მოქ­მედ­თან და­ა­ახ­ლო­ებს; ზე­ა­და­მი­ა­ნად გახ­დო­მის ამ­პარ­ტავ­ნუ­ლი სურ­ვი­ლი კი და­ღუპ­ვის წი­ნა­პი­რო­ბად გვექ­ცე­ვა.

„სი­ცო­ცხლე ან სიკ­ვდი­ლი“ – ამ არ­ჩე­ვა­ნის წი­ნა­შე აღ­მოჩ­ნდა დღეს ადა­მის მთე­ლი მოდ­გმა. ასე­თი მას­შტა­ბუ­რი და ყოვ­ლის­მომ­ცვე­ლი ნა­ბი­ჯი მა­ნამ­დე არ გვქო­ნია გა­და­სად­გმე­ლი. „აირ­ჩიე სი­ცო­ცხლე“ – მოგ­ვი­წო­დებს მო­ცი­ქუ­ლი. მორ­წმუ­ნე­თათ­ვის ეს ნიშ­ნავს მცნე­ბე­ბის დაც­ვით უფ­ლის მიმსგავ­სე­ბას, მა­ღალზ­ნე­ობ­რივ პი­როვ­ნე­ბად ჩა­მო­ყა­ლი­ბე­ბას, ნიშ­ნავს ღვთის სა­დი­დებ­ლად სხვის­თვის ცხოვ­რე­ბას, რათა შემ­დეგ ცათა სა­სუ­ფევ­ლის მკვიდ­რნი გავ­ხდეთ და მა­რა­დი­უ­ლად ღმერ­თთან ვმყო­ფობ­დეთ. ათე­ის­ტე­ბი­სათ­ვის კი ასე­თი აზ­როვ­ნე­ბა გა­უ­გე­ბა­რია და მი­უ­ღე­ბე­ლი, რად­გან ისი­ნი ეყ­რდნო­ბი­ან ფორ­მუ­ლი­რე­ბას: მჯე­რა ის, რა­საც ვხე­დავ და არ მჯე­რა იმის, რაც უხი­ლა­ვია. ამი­ტო­მაც არც ღმერ­თის სწამთ, არც ჩვე­ნი სუ­ლის არ­სე­ბო­ბის და არც მისი უკ­ვდა­ვე­ბის; ამას­თან, მი­იჩ­ნე­ვენ რა, რომ გარ­დაც­ვა­ლე­ბით ყვე­ლა­ფე­რი მთავ­რდე­ბა, ამ­ქვეყ­ნი­უ­რი კე­თილ­დღე­ო­ბის ნე­ბის­მი­ე­რი სა­შუ­ა­ლე­ბით მიღ­წე­ვას, ხშირ შემ­თხვე­ვა­ში, არ ერი­დე­ბი­ან.

მაგ­რამ, მორ­წმუ­ნე­ნი ვართ, თუ ურ­წმუ­ნო­ნი, რო­დე­საც თუნ­დაც ამ­ქვეყ­ნი­ურ ჩვენს უკე­თეს მო­მა­ვალ­ზე ვფიქ­რობთ, აუ­ცი­ლებ­ლად წა­მო­იჭ­რე­ბა მრა­ვა­ლი კი­თხვა, მათ შო­რის იმის შე­სა­ხებ, თუ რო­გორ დავძლი­ოთ სი­ღა­ტა­კე, უმუ­შევ­რო­ბა, დევ­ნილ­თა პრობ­ლე­მე­ბი, რო­გორ აღ­ვიდ­გი­ნოთ ტე­რი­ტო­რი­უ­ლი მთლი­ა­ნო­ბა? … მაგ­რამ, ასე­ვე, წა­მო­იჭ­რე­ბა სხვა კი­თხვე­ბიც, რომ­ლე­ბიც მუ­დამ აწუ­ხებ­და კა­ცობ­რი­ო­ბას: რა­ტომ და­ვი­ბა­დეთ? რა­ტომ ვკვდე­ბით? ვინ მოგ­ვცა სი­ცო­ცხლე? რა არის იგი? რის­თვის ვართ მო­წო­დე­ბულ­ნი? …

რა თქმა უნდა, ორი­ვე მი­მარ­თუ­ლე­ბით გვმარ­თებს ფიქ­რი, მაგ­რამ ამ ეპის­ტო­ლე­ში იმ თე­მებ­ზე გა­ვა­მახ­ვი­ლებ ყუ­რა­დღე­ბას, რაც სუ­ლი­ერ სფე­როს მო­ი­ცავს და ღვთის­კენ სა­ვა­ლი გზე­ბის ძი­ე­ბა­ში დაგ­ვეხ­მა­რე­ბა.

***

ბიბ­ლი­ის პირ­ვე­ლი­ვე თა­ვი­დან გა­ცხა­დე­ბუ­ლია დიდი სა­ი­დუმ­ლო­ე­ბა­ნი მცე­ნა­რე­თა, ცხო­ველ­თა, ზღვის და ცის ბი­ნა­დარ­თა, ასე­ვე, ღვთის მიერ სამ­ყა­როს შექ­მნის, ადა­მი­ა­ნის და­ბა­დე­ბი­სა და მისი და­ნიშ­ნუ­ლე­ბის თა­ო­ბა­ზე.

„მე ვარ ანი და ჰოე, და­სა­წყი­სი და და­სას­რუ­ლი“(გა­მო­ცხ. 1., – ბრძა­ნებს მა­ცხო­ვა­რი.

„და­სა­წყის­ში იყო სი­ტყვა (ლო­გო­სი) და სი­ტყვა იყო ღმერ­თთან და სი­ტყვა იყო ღმერ­თი … ყო­ვე­ლი­ვე მის მიერ შე­იქ­მნა, მას­ში იყო სი­ცო­ცხლე და სი­ცო­ცხლე იყო ადა­მი­ან­თა ნა­თე­ლი …“ (ინ I.1-4); “წყა­ლო­ბით მდი­დარ­მა ღმერ­თმა … შე­ცო­დე­ბით მკვდარ­ნი გაგ­ვა­ცო­ცხლა ქრის­ტეს­თან ერ­თად“ (ეფეს.2,4-5) და “ღვთის ძი­სად­მი რწმე­ნით გვაქვს სა­უ­კუ­ნო სი­ცო­ცხლე“ (I ინ. 5,13), – ვკი­თხუ­ლობთ „ახალ აღ­თქმა­ში.“

სიკ­ვდი­ლი კი ცოდ­ვის შე­დე­გია, რო­მე­ლიც მის გა­რე­შე არ არ­სე­ბობს და მას­ზეა და­მო­კი­დე­ბუ­ლი.

„ცოდ­ვის სა­ზღა­უ­რი არის სიკ­ვდი­ლი“ (რომ. 6,23), – ბრძა­ნებს მო­ცი­ქუ­ლი. ხოლო რად­გან „გუ­ლის­თქმა ხორ­ცის, გუ­ლის­თქმა თვა­ლის და ამ­პარ­ტავ­ნე­ბა ამ­ქვეყ­ნი­სა­გან მომ­დი­ნა­რე­ობს“ (I ინ. 2-16) და უფალ­თან კავ­ში­რი არა აქვს, ამ წე­სით მცხოვ­რებ­ნი თა­ვი­სი ნე­ბით შორ­დე­ბი­ან სი­ცო­ცხლის, სიწ­მინ­დის, სი­ნათ­ლის წყა­როს, – ღმერ­თს და სუ­ლი­ერ სიკ­ვდილს ექ­ვემ­დე­ბა­რე­ბი­ან.

უფალ­თან ყოფ­ნა კი ნიშ­ნავს იმას, რომ უნდა მოვ­კვდეთ ცოდ­ვი­სათ­ვის, ანუ დავძლი­ოთ ის გა­უ­კუღ­მარ­თე­ბა­ნი, ადა­მის და­ცე­მის შემ­დეგ რომ შე­ვი­ძი­ნეთ.

ღმერ­თთან მი­ახ­ლე­ბა­ში, მხო­ლოდ გან­სწავ­ლუ­ლო­ბა და მეც­ნი­ე­რუ­ლი პროგ­რე­სი ვერ დაგ­ვეხ­მა­რე­ბა; აუ­ცი­ლე­ბე­ლია სუ­ლი­ე­რი სიწ­მინ­დის მო­პო­ვე­ბა, რად­გან „ღმერ­თი სუ­ლია და მის თაყ­ვა­ნის­მცემ­ლებს მარ­თებთ სუ­ლი­თა და ჭეშ­მა­რი­ტე­ბით თაყ­ვა­ნის­ცე­მა“ (ინ. 4,24).

წმინ­და მა­კა­რი ეგ­ვიპ­ტე­ლი წერს: რო­გორც სხე­ულს სხვა და სხვა ორ­გა­ნო და ფუნ­ქცია აქვს, ასე­ვე სულ­საც აქვს სხვა და სხვა გა­მოვ­ლი­ნე­ბა და ფუნ­ქცია.

სუ­ლის თვი­სე­ბაა, მა­გა­ლი­თად: გან­სჯა, ნე­ბე­ლო­ბა, სიყ­ვა­რუ­ლი, შე­მოქ­მე­დე­ბი­თი უნა­რი; სირ­ცხვი­ლის, მო­რი­დე­ბის, თავ­მდაბ­ლო­ბის გრძნო­ბა; სი­მარ­თლის­მოყ­ვა­რე­ო­ბა, მო­წყა­ლე­ბა, სი­ნა­ნუ­ლი, სიბ­რა­ლუ­ლი, სი­ხა­რუ­ლი… ისი­ნი ღვთივ­ბო­ძე­ბუ­ლი ნი­ჭე­ბია, რომ­ლე­ბიც ჩვენს ში­ნა­გან ადა­მი­ანს ქმნის.

ცოდ­ვე­ბით შე­ბღა­ლუ­ლი, უფ­ლის ნა­თელს მოკ­ლე­ბუ­ლი სუ­ლის თვი­სე­ბე­ბი კი არის: ამ­პარ­ტავ­ნე­ბა, შური, კად­ნი­ე­რე­ბა, ღვარ­ძლი, უსა­მარ­თლო­ბა …

ამ უნა­რებს სული ჩვენს გულ­სა და გო­ნე­ბა­ში ავ­ლენს; ეს, რა თქმა უნდა, არ არის მხო­ლოდ ანა­ტო­მი­უ­რი გული და ტვი­ნი, მაგ­რამ სწო­რედ მათ­ში ხორ­ცი­ელ­დე­ბა ჩვენ­თვის გა­უც­ნო­ბი­ე­რე­ბე­ლი კავ­ში­რი სულ­თან და, ძი­რი­თა­დად, აქ იყ­რის თავს ჩვე­ნი ში­ნა­გა­ნი გან­ცდე­ბი.

რაც თვა­ლია სხე­უ­ლი­სათ­ვის, ისაა გო­ნე­ბა სუ­ლი­სათ­ვის. გო­ნე­ბი­სა­გან მომ­დი­ნა­რე­ობს აზ­როვ­ნე­ბი­სა და გან­სჯის შე­საძ­ლებ­ლო­ბა, გულ­ში კი მგრძნო­ბე­ლო­ბი­თო­ბა ვლინ­დე­ბა. თუმ­ცა, რა­საც ადა­მი­ა­ნი გრძნობს გუ­ლით, იგი გო­ნე­ბა­საც მო­ი­ცავს.

და ამ დროს უნდა მოხ­დეს უმ­ნიშ­ვნე­ლო­ვა­ნე­სი რამ: გო­ნე­ბი­სა და გუ­ლის გა­ერ­თი­ა­ნე­ბა, „გო­ნე­ბის ჩას­ვლა გულ­ში” და გო­ნე­ბის მიერ მისი წარ­მარ­თვა. ასე­თი გული არის გული გო­ნი­ე­რი. იგი სა­შუ­ა­ლე­ბას არ აძ­ლევს უკე­თურ ფიქ­რებს შე­მო­იჭ­რან და ცოდ­ვად იქ­ცნენ; არა­მედ ფხი­ზე­ლი გო­ნე­ბით უკუ­აგ­დებს მათ და არ შე­ი­წყნა­რებს. ამ­გვა­რი გული და გო­ნე­ბა მი­მარ­თუ­ლია უფ­ლი­სა­კენ და ჩვე­ნი სწო­რი სუ­ლი­ე­რი ცხოვ­რე­ბის ცენ­ტრი ხდე­ბა. წმ. მა­მე­ბი წე­რენ: ძი­რი­თა­დად, ოთხი რამ იცავს სულს: ქველ­მოქ­მე­დე­ბა, ურის­ხვე­ლო­ბა, ჭირ­თა დათ­მე­ნა, წყე­ნის და­ვი­წყე­ბა.

ძი­რი­თა­დად, ასე­ვე, ოთხი რამ ვნებს მას: მოყ­ვა­სის სი­ძულ­ვი­ლი, შური, გან­კი­თხვა, მკვლე­ლო­ბა. სა­ერ­თოდ, გო­ნე­ბა ად­ვი­ლად იმღვრე­ვა, მაგ­რამ მა­ლე­ვე იწ­მინ­დე­ბა ლოც­ვით, წმინ­და წე­რი­ლის, წმინ­და­თა ცხოვ­რე­ბი­სა და მათი და­რი­გე­ბე­ბის კი­თხვით.

გუ­ლის სიწ­მინ­დის მო­პო­ვე­ბას კი ხან­გრძლი­ვი სუ­ლი­ე­რი შრო­მა სჭირ­დე­ბა. ამის მიღ­წე­ვა ჩვენ­თვის ყვე­ლა­ზე მნიშ­ვნე­ლო­ვა­ნი მოვ­ლე­ნაა, რად­გან ადა­მი­ა­ნის წრფე­ლი და გან­წმენ­დი­ლი გული არის ის ად­გი­ლი, სა­დაც ღმერ­თი ივა­ნებს. ინე­ბოს მა­ცხო­ვარ­მა, რო­გორც სრუ­ლი­ად სა­ქარ­თვე­ლო­ში, ისე მთელ მსოფ­ლი­ო­ში, ეს სი­ნერ­გია, ეს შეხ­ვედ­რა ყვე­ლას გულ­ში გან­ხორ­ცი­ელ­დეს.

უფალს ჩვე­ნი მო­ნა­ნუ­ლი და მად­ლი­ე­რი გული უნდა შე­ვა­გე­ბოთ და გა­ვა­ხა­როთ. სა­კუ­თარ ცოდ­ვა­თა შემცნო­ბი ადა­მი­ა­ნი ფრი­ად სათ­ნოა ღვთის­თვის.

ძველ „პა­ტე­რიკ­ში” წე­რია:

ერთხელ შე­წუ­ხე­ბულ­მა ხალ­ხმა ღმერ­თს მი­მარ­თა:

-რა­ტომ არის ამ­დე­ნი მკვლე­ლო­ბა, გა­უ­ტან­ლო­ბა, სი­ძულ­ვი­ლი, უბე­დუ­რე­ბა?

– თქვენ ეს არ მოგ­წონთ? – ჰკი­თხა უფალ­მა.

– რა თქმა უნდა, არა, – იყო პა­სუ­ხი.

და მი­უ­გო: – მაშ, რა­ტომ ომობთ, რა­ტომ ბო­როტ­მოქ­მე­დებთ, გა­ნი­კი­თხავთ და მძლავ­რობთ ერ­თმა­ნეთ­ზე?!

მარ­თლაც,ეს ყვე­ლა­ფე­რი ხომ ჩვე­ნი ნე­ბის, ჩვე­ნი არ­ჩევ­ნის შე­დე­გია. რა­ო­დენ უკე­თე­სი იქ­ნე­ბო­და, ყვე­ლას ის გვე­კე­თე­ბი­ნა, რაც მო­სა­წო­ნია ღვთის­თვის!

მა­ცხოვ­რის მოვ­ლი­ნე­ბით თი­თო­ე­უ­ლი ჩვენ­გა­ნის და­ბა­დე­ბას უდი­დე­სი აზრი მი­ე­ნი­ჭა, რად­გან ამ დღი­დან ყო­ველ ადა­მი­ანს, გა­ნურ­ჩევ­ლად ასა­კი­სა, სქე­სი­სა, ეროვ­ნე­ბი­სა, აღმსა­რებ­ლო­ბი­სა და სა­ზო­გა­დო­ებ­რი­ვი მდგო­მა­რე­ო­ბი­სა, მი­ე­ცა შე­საძ­ლებ­ლო­ბა, თა­ვი­სი და­ბა­დე­ბის დღე უკ­ვდავ­ყოს და იე­სოს ამ­ქვეყ­ნად შობა აქ­ცი­ოს ცათა სა­სუ­ფე­ველ­ში, მა­რა­დი­ულ ნე­ტა­რე­ბა­ში, თა­ვი­სი შო­ბის გან­მსა­ზღვრე­ლად. ამი­ტო­მა­ცაა ეს დღე­სას­წა­უ­ლი ჩვენ­თვის დიდი ზე­ი­მის, სი­ხა­რუ­ლი­სა და ბედ­ნი­ე­რე­ბის მომ­ნი­ჭე­ბე­ლი.

ჩვენს მი­წი­ერ ყო­ფა­ში და­ცე­მაც და წა­მოდ­გო­მაც, წარ­მა­ტე­ბაც და წა­რუმ­ტე­ბე­ლო­ბაც მო­ნაც­ვლო­ბენ.

თუ დიდი ტკი­ვი­ლი ან გან­საც­დე­ლი შეგ­ხვდათ, ადა­მი­ან­თა ბო­რო­ტე­ბის, მტრო­ბის, შუ­რის, ღა­ლა­ტის მსხვერ­პლნი გახ­დით, გული არ გა­ი­ტე­ხოთ. მი­ი­ღეთ ეს, რო­გორც თქვენ­თვის სარ­გო მწა­რე, მაგ­რამ მა­კურ­ნე­ბე­ლი წა­მა­ლი, მი­ი­ღეთ, რო­გორც თქვენ­გან გა­სავ­ლე­ლი გზის სა­ჭი­რო მო­ნაკ­ვე­თი, რო­მე­ლიც აუ­ცი­ლებ­ლად დას­რულ­დე­ბა. თუმ­ცა მისი ხან­გრძლი­ვო­ბა და­მო­კი­დე­ბუ­ლია იმა­ზე, თქვე­ნი გული და გო­ნე­ბა რო­გორ უპა­სუ­ხებს ასეთ გა­მოწ­ვე­ვებს.

რა თქმა უნდა, თი­თო­ე­ულ ჩვენ­განს ჩვე­ნი ჯვა­რი გვაქვს სა­ტა­რე­ბე­ლი, მაგ­რამ არის სა­ერ­თო გან­საც­დე­ლე­ბიც. მა­გა­ლი­თად, დღეს პან­დე­მი­აა ასე­თი.

ხალ­ხი და­ით­რგუ­ნა მუდ­მი­ვი უარ­ყო­ფი­თი ინ­ფორ­მა­ცი­ით, ჩა­კეტვით, სიკ­ვდი­ლი­ა­ნო­ბით … მარ­თა­ლია, მსხვერ­პლი დი­დია და სიფრ­თხი­ლე ყოვ­ლა­და­უ­ცი­ლე­ბე­ლი, მაგ­რამ სა­სო­წარ­კვე­თას არ უნდა მი­ვე­ცეთ და არც შევ­შინ­დეთ. უნდა გან­გვამ­ტკი­ცოს რწმე­ნამ იმი­სა, რომ გარ­დაც­ვა­ლე­ბა არ ნიშ­ნავს არ­სე­ბო­ბის შე­წყვე­ტას, რად­გან ადა­მი­ა­ნის სული უკ­ვდა­ვია. მთა­ვა­რია, სუ­ლი­ე­რი სიკ­ვდი­ლის, მა­რა­დი­უ­ლი ტან­ჯვის მსხვერ­პლნი არ გავ­ხდეთ.

ყოვ­ლად­წ­მინ­და სა­მე­ბას ვა­ვედ­რებ ჩვენ­გან წა­სულ ჩვენს სუ­ლი­ერ შვი­ლებს, რომ შე­ი­წყა­ლოს ისი­ნი და აცხოვ­ნოს. სა­ქარ­თვე­ლოს თი­თო­ე­ულ მო­ქა­ლა­ქეს, სა­ზღვარ­გა­რეთ მცხოვ­რებ თა­ნა­მე­მა­მუ­ლეთ, აფხა­ზე­თი­სა და ცხინ­ვა­ლის რე­გი­ონ­ში მყოფთ, სა­ერ­თოდ, ყვე­ლას, ვის­თვი­საც ძვირ­ფა­სია შო­ბის დღე­სას­წა­უ­ლი და ვინც თავს ჩვე­ნი ეკ­ლე­სი­ის შვი­ლად მი­იჩ­ნევს, – გთხოვთ, იცხოვ­რეთ ერ­თმა­ნე­თი­სა და სამ­შობ­ლო­სათ­ვის.

ჩვენ, ღვთის გან­გე­ბით, ერთ სივ­რცე­ში, ერთ პე­რი­ოდ­ში იმი­ტომ მოგ­ვი­წია ყოფ­ნა, რომ ამ მო­ცე­მუ­ლო­ბა­ში უნდა გა­მო­ვი­ცა­დოთ, უნდა შევ­ძლოთ ღვთის სა­დი­დებ­ლად „ურ­თი­ერ­თას სიმ­ძი­მე ვიტ­ვირ­თოთ და ეს­რეთ აღ­ვას­რუ­ლოთ სჯუ­ლი იგი ქრის­ტე­სი“ (გა­ლატ. 6.2).

ჩვე­ნი და­მო­კი­დე­ბუ­ლე­ბა შვი­ლებ­თან, მშობ­ლებ­თან, და-ძმებ­თან, ახლო თუ შო­რე­ულ ნა­თე­სა­ვებ­თან, მე­გობ­რებ­თან, მე­ზობ­ლებ­თან, თა­ნამ­შრომ­ლებ­თან, ნე­ბის­მი­ერ სხვა პი­როვ­ნე­ბას­თან, ისე­ვე, რო­გორც ჩვე­ნი და­მო­კი­დე­ბუ­ლე­ბა სნე­ულ­თა, პა­ტი­მარ­თა და გა­ჭირ­ვე­ბულ­თად­მი, პი­რა­დი და საქ­ვეყ­ნო საქ­მი­სად­მი, გარ­დაც­ვლი­ლი ახ­ლობ­ლე­ბი­სა და წი­ნაპ­რე­ბი­სად­მი, ცხო­ვე­ლე­ბი­სა და გა­რე­მო­სად­მი … უდი­დე­სი გა­მოც­დი­სა და პა­სუ­ხის­მგებ­ლო­ბის წი­ნა­შე გვა­ყე­ნებს, რად­გან სა­დაც არ უნდა ვი­ყოთ და ვინც არ უნდა ვი­ყოთ, ყო­ვე­ლი ნა­ბი­ჯი ჩვე­ნი ცხოვ­რე­ბი­სა, მნიშ­ვნე­ლო­ვა­ნია.

ძნე­ლია ასეთ დიდ სივ­რცე­ში იმოქ­მე­დო და შეც­დო­მე­ბი არ და­უშ­ვა. ჩვე­ნი ეგო­ის­ტუ­რი “მე“ ხომ მუდ­მი­ვად უძებ­ნის გა­მარ­თლე­ბას ჩვენს ცოდ­ვებს, არას­წორ საქ­ცი­ელს … ამას­თან, სა­კუ­თარ თავს ად­ვი­ლად ვპა­ტი­ობთ იმას, რა­ზეც სხვას მკაც­რად ვთხოვთ პა­სუხს. ხში­რად კი, სა­ერ­თო­დაც ვერ ვხე­დავთ ჩვენს ცოდ­ვებს.

უნდა ვის­წავ­ლოთ სა­კუ­თა­რი თა­ვის გა­რე­დან შე­ხედ­ვა, ჩვე­ნი ქმე­დე­ბე­ბის სხვი­სი თვა­ლით შე­ფა­სე­ბა და ობი­ექ­ტუ­რი გან­სჯა. ეს არის ამო­სა­ვა­ლი წერ­ტი­ლი ჩვე­ნი სწო­რი სუ­ლი­ე­რი ხედ­ვის­თვის. მა­შინ უკვე ღვთის შე­წევ­ნით, სი­ნა­ნუ­ლით, აღ­სა­რე­ბი­თა და ზი­ა­რე­ბით ყვე­ლაფ­რის გა­მოს­წო­რე­ბა და კე­თი­ლად წარ­მარ­თე­ბა იქ­ნე­ბა შე­საძ­ლე­ბე­ლი.

თი­თო­ე­ულ­მა ჩვენ­გან­მა ერთი წლის მან­ძილ­ზე თუნ­დაც ერთი არას­წო­რი ჩვე­ვა ან თვი­სე­ბა რომ აღ­მოვ­ფხვრათ, რამ­დე­ნად უკე­თე­სი გახ­დე­ბა ცხოვ­რე­ბა! და­ი­სა­ხეთ ეს მიზ­ნად.

***

გა­უფრ­თხილ­დით დროს!

დრო ძა­ლი­ან ძვირ­ფა­სია, თუ მისი სა­შუ­ა­ლე­ბით ცხო­ნე­ბას მო­ვი­პო­ვებთ; და­კარ­გულ დრო­ზე და­სა­ნა­ნიც არა­ფე­რია, თუ იგი წარ­წყმე­დის მი­ზე­ზად გვექ­ცე­ვა (ჩვენ კი ხში­რად სწო­რედ ფუ­ჭად გა­ტა­რე­ბუ­ლი დრო­ით ვხა­რობთ). არ­და­ვი­წყე­ბა გვმარ­თებს იმი­საც, რომ დრო­ის მო­თხოვ­ნი­ლე­ბე­ბი, დრო­ის სული ცვა­ლე­ბა­დია; ხში­რად იგი ცრუ იდე­ა­ლებს გვთა­ვა­ზობს და ბევ­რი შეჰ­ყავს შეც­დო­მა­ში იმის მი­უ­ხე­და­ვად, რომ ხე­და­ვენ, რაც გუ­შინ სა­მა­გა­ლი­თოდ ით­ვლე­ბო­და, მას დღეს დას­ცი­ნი­ან და რა­საც დღეს აქე­ბენ, ხვალ შე­იძ­ლე­ბა და­ი­წუ­ნონ. სწო­რად მო­იქ­ცე­ვი, თუ შეძ­ლებ, იაზ­როვ­ნო ისე და აკე­თო ის, რაც მა­რა­დი­უ­ლი ცხოვ­რე­ბის­თვის იქ­ნე­ბა სარ­გებ­ლის მომ­ტა­ნი.

ამი­ტო­მაც, ორი­ენ­ტი­რად ღმერ­თი და მისი ღი­რე­ბუ­ლე­ბე­ბი აირ­ჩიე, იგია მხო­ლოდ უც­ვა­ლე­ბე­ლი, ზედ­რო­უ­ლი და ჭეშ­მა­რი­ტი. მი­ემ­სგავ­სე ლოტს, რო­მე­ლიც ყვე­ლა­ზე მძი­მე გა­რე­მო­ში, სო­დომ­ში, ცხოვ­რობ­და, მაგ­რამ უფ­ლის მცნე­ბას არ ღა­ლა­ტობ­და. ამას შენც შეძ­ლებ, თუ მუდ­მი­ვად უფალს და­ეყ­რდნო­ბი და მისი მცნე­ბე­ბით იმოქ­მე­დებ. ეკ­ლი­ა­ნია ეს გზა, მაგ­რამ თან ახ­ლავს სი­ხა­რუ­ლი გან­სხვა­ვე­ბუ­ლი, რო­მე­ლიც ყვე­ლა გან­საც­დელს, ყვე­ლა სირ­თუ­ლეს ად­ვი­ლად დაგ­ვაძ­ლე­ვი­ნებს, ზოგს შე­უმ­ჩნევ­ლა­დაც, იმის მსგავ­სად, რო­გორც ჯან­საღ სხე­ულ­ში შე­უმ­ჩნევ­ლად მიმ­დი­ნა­რე­ობს სხვა­დას­ხვა ურ­თუ­ლე­სი პრო­ცე­სი. შენ ხარ მო­წო­დე­ბუ­ლი, რათა იყო შე­მოქ­მე­დის თვალ­შე­უდ­გა­მი ნათ­ლის თა­ნა­ზი­ა­რი;

მთე­ლი სამ­ყა­რო, რო­გორც ცო­ცხა­ლი წიგ­ნი, შენს წი­ნა­შეა გა­დაშ­ლი­ლი და ქა­და­გებს ყოვ­ლად­წ­მი­და სა­მე­ბის დი­დე­ბას. სიყ­ვა­რუ­ლით გვიმ­ზერს ბეთ­ლემს შო­ბი­ლი ყრმა იესო, თა­ვის­კენ გვიხ­მობს და მოგ­ვი­წო­დებს: აირ­ჩიე სი­ცო­ცხლე, აირ­ჩიე ნე­ტა­რი მა­რა­დი­უ­ლო­ბა! ქარ­თველ­ნო, აფხაზ­ნო, ოსნო, ბერ­ძენ­ნო, უკ­რა­ი­ნელ­ნო, რუს­ნო, ასი­რი­ელ­ნო, სო­მეხ­ნო, ებ­რა­ელ­ნო, აზე­ბა­ი­ჯა­ნელ­ნო, უდინ­ნო, იე­ზიდ­ნო, ქურთნო, ინ­გუშ­ნო, ჩერ­ქეზ­ნო, ჩე­ჩენ­ნო, ლეკ­ნო, ყო­ველ­ნო შვილ­ნო ივე­რი­ის ეკ­ლე­სი­ი­სა, – იხა­რებ­დით, რა­მე­თუ ღმერ­თი გა­მოჩ­ნდა დღეს ხორ­ცით; აქე­ბენ მოგ­ვნი, მწყემსთა თანა განკვირ­ვე­ბულ­ნი, შო­ბა­სა მის­სა ქალ­წუ­ლი­სა­გან და დი­დე­ბა­სა შეს­წირ­ვენ ან­გე­ლოზ­თა გუნდთა თანა (იო­ა­ნე მტბე­ვა­რი). ჩვენც ან­თე­ბუ­ლი სან­თლით კრძალ­ვით მი­ვე­ახ­ლოთ მას და სი­ხა­რუ­ლით ღა­ღადვ­ყოთ:

დი­დე­ბა ძალ­სა შენ­სა, მხსნე­ლო ყო­ველ­თაო! დი­დე­ბა და მად­ლო­ბა შენ­და, საღ­მრთო­ი­თა მად­ლი­თა სოფ­ლი­სა აღ­მავ­სე­ბე­ლო! დი­დე­ბა შენ­და, სა­სო­ე­ბაო ჩვე­ნო, დიდო მღვდელმთა­ვა­რო, მე­ფეო და ღმერ­თო ჩვე­ნო! თქვენ­თვის მა­რად­ჟამს სიყ­ვა­რუ­ლით მლოც­ვე­ლი.