აქ ჯერ კიდევ დიდია კავშირი, დუმბაძისეულ თხრობასა და აქაურ სინამდვილეს შორის

კორცხოულას მთაზე ამოგორებული მზე კარგა ხნის დაპატრონებული იყო ნაავდრალი მთის ფერდობებს. დედამიწა თავის ფიქრებს, ორთქლის ფთილებად უშვებდა ცისკენ. ლაშის ღელეც წყნარად მიიკვლევდა გზას ბარისკენ. ცისკენ ხელებაწვდილი, ფოთლებშემოძარცვული ხეები მზეს ეფიცხებოდნენ და  უყვებოდნენ თითქოს, მთისა და ბარის ამბებს. ამ მშვენიერ ხეობას შეყოლილი გზიდან  გურული სოფელი შემოგყურებს თავისი ხიბლითა და სევდით. აქ, ერთმანეთს ენაცვლება ზამთრის სიცივის მიუხედავად, ქუჩაში, ან ეზოში მოთამაშე პატარების ჟრიამული;  ოდა-სახლებიდან ამომავალი კვამლი. ზოგან კი მიტოვებული სახლები, დადუმებული ეზო-კარი, პატრონის მოლოდინში.

ემოცია მოსძალებოდა მშობლიურ ფესვებს მიახლოებულ მგზავრს. „მახსოვს, პატარა ვიყავი, მამამ ახლობლის გასვენებაში წამომიყვანა თავის მშობლიურ სოფელში. აღმართიანი გზით ვიარეთ, როგორი სიყვარულით მიიღეს მამა  ახლობლებმა. აქ არის ჩვენი ფესვები“.   

მასპინძლები  ჩოხატაურის მუნიციპალიტეტის სოფ. ინტაბუეთის მკვიდრი, გივი ანთაძე და ნათელა მურადაშვილი გახლდათ. გულთბილმა ღიმილმა დაასწრო სიტყვას, მობრძანდითო, სიტყვამაც გაიღიმილა.   ეზო, რთული რელიეფით, თუმცა,  მიუხედავად ამისა, მაინც, მოხერხებულად მოსადაგებული, გამრჯე და გონიერი ადამიანების ხელის წყალობით.

ოჯახის დიასახლისის გულწრფელი მოგებება და, ამ დიდებული ბუნების და ჩვენი მასპინძლების „ტყვეებად“ ვიქეცით.

ვაზი სხვადასხვა ჯიშის, „ ჩხავერი,“„ცოლიკოური,“„კამური,“ „პინო,“ „იზაბელა“ თეთრი და შავი… მოვლილი, მოფერებით განებივრებული; მზიან ამინდში გამოფენილი, მოფუსფუსე ფუტკარი, ციტრუსი, თითქმის ყველა სახეობის, სხვადასხვა ჯიშის ხეხილი; საქონელი; აქ ყველაფერს თავისი ადგილი აქვს და საკუთარი ნიშა.

არ არის ადვილი მუნიციპალიტეტის ცენტრიდან საკმაოდ დაშორებულ, ამ რთულ პირობებში, ასეთი მეურნეობის მოვლა და გაძღოლა. მით უმეტეს, როცა სახელმწიფო სამსახურში მუშაობ. ამ ყოველივეს ვერც შეეჭიდები, თუ არ გაქვს დიდი სიყვარული, ჟინი და თავდაჯერება, რომ შენ ამ ყველაფერს შესძლებ.

„ჩვენ გურიელების კარის აზნაურები ვყოფილვართ, მეღვინეობის დარგი გვებარაო, გამიგონია მამაჩემისგან, გვიყვება ბატონი გივი. ბებია ნაკაშიძის ქალი იყოო“.  

უმაღლესი სასწავლებლის დამთავრების შემდეგ, ასპირანტურაში სწავლის გასაგრძელებლად, მოსკოვში  ჩაუბარებია გამოცდები. შვილი დამეკარგებაო… მშობლებმა  და, გივი, მათივე თხოვნით დაბრუნებულა საქართველოში. მუშაობდა ტრენერად ქ. თბილისში, მთავარ ვეტერინარად  მეცხოველეობის და მეფრინველეობის დარგში: ერკეთში, ნაბეღლავში, ნაგომარში.

შემდეგ კონკურსში მიიღო მონაწილეობა და უმაღლესი შეფასებით, ოზურგეთში, სოფლის მეურნეობის სამინისტროს სახელმწიფო ლაბორატორიაში დაინიშნა მთავარ სპეციალისტად. ამჟამადაც იქ მუშაობს. თანამშრომლები ახასიათებენ, როგორც მაღალ პროფესიონალს, კარგ მეგობარს და პიროვნებას. ბატონი გივი საგანმანათლებლო საქმიანობასაც ეწევა მეფუტკრეობის დარგში, აქვს საკუთარი ბლოგი antadze.ge, სადაც ბევრი საინტერესო რჩევაა დამწყები მეფუტკრეებისა  და ამ დარგით დაინტერესებული ადამიანებისთვის.

თბილისში ყოფნის პერიოდში, 45 წლის წინ გაუცნია მისი მომავალი მეუღლე. ქ-ნი ნათელა წარმოშობით კახეთიდან,  თბილისში გაიზარდა.

„გივი რომ გავიცანი, თბილისში ვმუშაობდი, თავდაპირველად გამიჭირდა გადაწყვეტილების მიღება, მაგრამ თანდათან დავრწმუნდი, რომ არ შევმცდარვარ. გივი ისეთი ადამიანია, მის გვერდით, თავს ყველგან კომფორტულად გრძნობ. ის არა მხოლოდ ოჯახის წევრებისთვის, ყველას მეჭირისუფლე, მზრუნველი და გვერდით მდგომელია.“

ორი შვილი ჰყავთ, ნანა და გია. სამი შვილიშვილი. ნანა თავის ოჯახთან ერთად ამერიკაში ცხოვრობს და იქ  მუშაობს. გია თბილისშია და ლუგარის ლაბორატორიაში, კომუნიკაციის განყოფილების მენეჯერია.

მასპინძლებთან, და მათ თანასოფლელ ამირან სიხარულიძესთან საუბარს თანდათან შემოჰყვნენ ეზოში ნოდარ დუმბაძის გმირები, მათი პროტოტიპები.  კორცხოულას მთა ვახსენეთ და ამ მთის გაყოლებაზე, სამხრეთ- დასავლეთ ფერდობის თავზე მოჩანს სოფელი ზენობანი, ნოდარ დუმბაძის სახლ-მუზეუმი. დანგრევის პირას მყოფ ტაძარზე ისაუბეს „იქოურებმა“. გადმოცემის მიხედვით, გუბაზ მეფეს აუგია ეს ტაძარიო. „ჩემს სოფელს მარჯვნივ გუბაზოული ჩამოუდის, მარცხნივ კი ლაშის ღელე“_ წერს ნოდარ დუმბაძე თავის ერთ-ერთ საუკეთესო მოთხრობაში „მე, ბებია, ილიკო და ილარიონი“. გივის მამა, გრიგოლ ანთაძე, ნოდარის თანაკლასელი ყოფილა, ერთად იჭერდნენო კიბორჩხალებს ლაშის ღელეში.  იობის პროტოტიპი მღვდელი , იორამ ჩიგოგიძე უნდა ყოფილიყოო.

აქ ჯერ კიდევ დიდია კავშირი დუმბაძისეულ მონათხრობსა და აქაურ სინამდვილეს შორის, სადაც ხშირად, ადამიანურ ურთიერთობებსა და თითქოსდა მარტივ იუმორში, ცხოვრების ურთულესი ყოფა, მთელი ფილოსოფიაა განფენილი. სადაც მზეა თავად სიკეთე, ხოლო სიკეთე, მზესავით თბილი.

მგზავრი ვახსენეთ წერილში ზემოთ. იგი,  ოზურგეთის სახელმწიფო თეატრის სამხატვრო ხელმძღვანელი, ცნობილი რეჟისორი, წარმოშობით იქაური, ბატონი ვასილ ჩიგოგიძეა, რომელიც ანთაძეების ოჯახს, მეუღლესთან, მარიანა სლენიენესთან ერთად ეწვია. მანაც ბევრი გაიხსენა მამისგან ნაამბობი. ემოციურმა ფონმა კიდევ მეტად იმძლავრა, როცა იგი ქეთი დუმბაძეს ესაუბრა ტელეფონით. ეს არ იყო ოფიციალური, თუნდაც გულთბილი საუბარი. ეს იყო საუბარი  ბავშვობასთან, ყრმობასთან, იმ მამულ-დედულეთთან, საიდანაც  იწყება სამყაროს აღქნა და შეცნობა.

ბუნების მშვენიერებით საოცრად მოიხიბლა ქ-ნი მარიანა. „იცით, ჩვენთან, ლიეტუაში, ნაზამთრალი ბუნების ფონზე, თუნდაც პატარა, მწვანე ბალახის გამოჩენა, დღესასწაულის ტოლფასია. აქ კი ყველა ნაბიჯზე დღესასწაულია“, _ამბობს სტუმარი და ბალახებში აქა- იქ მიმობნეულ ყვავილებს ეფერება.

ამ ხანში, მზეც თანდათან მიეფარა თვალსაწიერს და ლაშისღელეც მეტად ახმიანდა. ჩვენს სასიამოვნო მასპინძლებსაც დავემშვიდობეთ და თან გამოვიყოლეთ მათი გულთბილი, საინტერესო მასპინძლობა, რაც ჩვენი ეროვნული თვითმყობადობის ერთ-ერთი ლამაზი ნაწილია.

 ავტორი ნინო ნიკოლაიშვილი

მსგავსი სტატიები