„60 წელს გადაცილებულ მის ყოფილ მოსწავლეებს 90 წლის ნუნუ მასწავლებლის მეხსიერება აოცებდათ წვეულებაზე” – “ჩემთვის კარგი და ცუდი მოსწავლე არ არსებობდა, ის საზოგადოების სრულფასოვან წევრად უნდა აღმეზარდა…”

„სოფელი მიყვარს, ბუნებასთან კონტაქტი მაძლევს ძალას“

90 წლის ნუნუ ანდღულაძე ქალაქ ოზურგეთში, წვეულებაზე გავიცანი. ბახველები სკოლის დამთავრების 50-ე წლისთავს აღნიშნავდნენ. ჩემი ყურადღება იმთავითვე მიიპყრო ძალიან ლამაზმა, კოხტად ჩაცმულმა ასაკოვანმა ქალმა. დროდადრო ჩემს ყურთასმენას მისი სხარტი იუმორი და მის გვერდით მსხდომთა გაოცებული შეძახილები აღწევდა. 60 წელს გადაცილებულ მის ყოფილ მოსწავლეებს 90 წლის ნუნუ მასწავლებლის მეხსიერება აოცებდათ. მას საკუთარ მოწაფეებზე კარგად ახსოვდა როგორც თითოეული მათგანის აკადემიური მოსწრება, ასევე მათთან დაკავშირებული კურიოზული ამბები. გთავაზობთ ამონარიდებს სტატიიდან, რომელიც ჟურნალში „გზა“ დაიბეჭდა:

„ვერ ვიტყვი, რომ დალხენილი ბავშვობა მქონდა, მუდმივად სწავლასა და შრომაში ვიყავი, ერთი დღეც არ გამიტარებია უქმად. სოფელ მშვიდობაურის ოთხკლასიანი სასწავლებელი დავამთავრე, მეხუთე კლასში სწავლა ბახვის საშუალო სკოლაში გავაგრძელე. 1952 წელს სწავლა დავამთავრე და პირველივე წელს ჩავაბარე ბათუმის პედაგოგიურ ინსტიტუტში პედაგოგიურ ფაკულტეტზე, მათემატიკის განხრით…“

„ჩემთვის კარგი და ცუდი მოსწავლე არ არსებობდა. მე მათემატიკის მასწავლებელი ვიყავი, ეს საგანი ზოგს აინტერესებდა და უყვარდა, ზოგს არა. საგანს ყველა საკუთარი თავისთვის სწავლობდა, ჩემთვის პირველი ამოცანა იყო მოსწავლე საზოგადოების სრულფასოვან წევრად აღმეზარდა…“

„ქალაქში ცხოვრებაც შემეძლო, მაგრამ არ მინდოდა, სოფელი მიყვარს, ბუნებასთან კონტაქტი მაძლევს ძალას. ახლა რომაა მოდაში ცალკე ოჯახის დამხმარე, ცალკე ძიძა, მაშინ ასე არ იყო. ისე, სიმართლე გითხრათ, არ იქნებოდა ცუდი, ეგ შეღავათები ჩვენც გვქონოდა, მაგრამ არც უმაგისოდ დავკარგულვართ. ჩემი დამხმარე ჩემი მეუღლე იყო, აცხონოს ღმერთმა, სამი წლის წინ გარდამეცვალა…“

ჟურნალი „გზა“ GzaPress.ge

მსგავსი სტატიები