ოზურგეთის თეატრში სასწაულები ხდება

დიახ, ოზურგეთის თეატრში სასწაულები ხდება და ეს სასწაულები კალეიდოსკოპის ფერადი ფიგურებივით ენაცვლებიან ერთმანეთს.
მათემატიკოსები ნუ დამიწყებენ იმის მტკიცებას, რომ 3+3 უდრის ექვსს, რადგან… რადგან ოზურგეთის თეატრმა, 13 ივნისს, აუარება მაყურებლის თვალწინ, მეორედ დაამტკიცა, რომ `3+3~ გაცილებით მეტია და უსასრულობას უტოლდება. პირველად ეს მომხდარა 17 მაისს, როცა მანანა დოიაშვილის ამ პიესის პრემიერა შემდგარა ორი უნივერსიტეტის (თეატრალურისა და ილიას სახელობისა) პროფესორის, არაერთი პროფესიული ჯილდოს მფლობელის ვანო ხუციშვილის რეჟისორობით. ვნანობ, განვიცდი კიდეც, რომ პრემიერას ვერ დავესწარი და მივიკელი თეატრალური ხელოვნების ამ შედევრის პირველი გამომზეურების ემოციური სიამოვნება. ვფიქრობ, ეს სპექტაკლი სათანადო ადგილს დაიკავებს როგორც ოზურგეთის თეატრის ისტორიაში, ისე ბატონი ვანოს, როგორც დამდგმელი რეჟისორის, მდიდარ და მრავალფეროვან შემოქმედებაში.
დავუბრუნდეთ 13 ივნისს. იმ დღეს ოზურგეთელი მაყურებელი ამ ფსიქოლოგიური დრამის სასწაულებრივი წარმოდგენის მხილველი გახდა, მაყურებლისა, რომელიც ფარდის გახსნისა და მუსიკის პირველივე ბგერის ექოდ გავარდნისთანავე, უკვე დამუხტული, წუთიწუთზე ელოდებოდა რაღაც მოვლენის სასწაულებრივად განვითარებას, კულმინაციასა თუ კვანძის გახსნას.
უპირველესად, ახალგაზრდა მსახიობებზე ციცი ბუცხრიკიძესა და ნიკა ძნელაძეზე მინდა ვთქვა რამდენიმე სიტყვა. ამ სპექტაკლიდან კარგად ჩანს, ვინ მოდის მომავლიდან, ერთი ნახვით შეყვარებას დავარქმევდი იმას, რაც მაყურებელმა „ბრავოს“ შეძახილებით გამოხატა ამ წყვილის მიმართ დიახ, ოზურგეთელები მოიხიბლენ ბუცხრიკიძის ქალური შარმით სავსე, ტემპერამენტიანიანი ჩეტითა და ძნელაძის ყურებამდე შეყვარებული დორეთი.
საიდუმლოს დამალვის, მალული სიყვარულის გაუმჟღავნელობის, უკიდურესი სიტუაციიდან თავის დაძვრენის შტრიხებით გააჯერა ჯოჯის პორტრეტი მსახიობმა შორენა გვეტაძემ, რომლის არც ერთი როლი გაუტარებია მაყურებელს უოვაციოდ.
ვახტანგ ჩხარტიშვილმა, რომელიც ამავე დროს ამ სპექტაკლის რეჟისორის ასისტენტია, გვეძი კი არ ითამაშა, ნატურალურ გვეძად იქცა, ისეთ გვეძად, რომელიც სცენიდან ჩამოსვლის შემდეგაც ადვილად ვერ შეელევა გვეძობას.
რაც შეეხება თამარ მდინარაძეს (ბაუკი), ხმამაღლა ვაცხადებ: ეს არ არის ქალის როლის საუკეთესო შემსრულებელი, უფრო მეტია _ ახლა საქართველოში (არა მხოლოდ) თამარის ბადალი მსახიობი ქალი არ მოიძებნება! ეს ჩემი პირადი აზრია, რომელსაც, ამ სპექტაკლში მის მიერ განსახიერებული ბაუკის გარდა, სხვა პერსონაჟებისგან მიღებული ემოციები ასაზრდოებს.
მხატვარ თეა კუხიანიძის დამსახურებით, საოცრად ტევადი და გამჭვირვალეა ამ სპექტაკლში ოზურგეთის თეატრის მცირე სცენა.
ტრაგიკული დინამიზმით სავსე და სულის ამფორიაქებელია გიორგი ჯიქიას მუსიკალური გაფორმება.
ახლა, როცა ამ წერილზე ვმუშაობ ჭაბუა ამირეჯიბის ნიკანდრო ქირიამ შემახსენა თავი: „დედა, რა იყო აგი, ა?!“ აღარ განვაგრძობ ციტირებას, რადგან უკვე გითხარით, ვისი და როგორი ნახელავიცაა.
აი, თურმე რა ჰქონდა მხედველობაში თეატრის სამხატვრო ხელმძღვანელს, ხელოვნების დამსახურებულ მოღვაწეს, კ. მარჯანიშვილის პრემიის ლაურეატს, ვასო ჩიგოგიძეს, როცა თქვა: „ჩვენ უკვე ევროპული თეატრი ვართ“.
ასეთი სპექტაკლის სანახავად მაყურებელი ყოველთვის ივლის თეატრში.

ავტორი თემურ მარშანიშვილი

მსგავსი სტატიები